«Περί
τοῦ πέρδεσθαι οὐ καταισχύνει, πάντων γὰρ περδομένων»
Το παρόν πόνημα
πραγματεύεται την ουτοπική, ή μη, διάσταση ορισμένων παροιμιωδών ελληνικών
φράσεων.
Έχει αναρωτηθεί άραγε
κανείς, αν είναι εφικτό να αποδειχθεί με επιστημονικό τρόπο, η ορθότητα φράσεων,
όπως: «κλάσε μας τ’ αρχίδια», «ο κουφός και ο κλανιάρης πάνε δίπλα στα
νταούλια», «έκλασε η νύφη, σχόλασε ο
γάμος»; Βεβαίως, και δεν έχει! Δυστυχώς, οι συνθήκες ζωής των ανθρώπων, τον
21ο αιώνα, δεν αφήνουν περιθώρια για τέτοιου είδους προβληματισμούς.
Κι όμως υπάρχει τρόπος. Με την παρούσα πραγματεία επιχειρείται η απόδειξη, ή
μη, της ορθότητας ορισμένων παρόμοιων ελληνικών φράσεων.
Η πορδή, ή κλανιά, είναι
μία παρεξηγημένη σωματική ανάγκη. Αναφέρεται περιπαικτικά ως «ρέψιμο του κώλου», ή «γέλιο της κωλοτρυπίδας», ενώ επισήμως,
ως πορδή ορίζεται «η επίπονος και η
επίμονος προσπάθεια του κώλου να μιλήσει» (1).
